Η Χελωνίτσα και ο τοκετός!

1 Jun

Ήρθε η ώρα να σας πώ γι αυτή την χελωνίτσα που μ´εκανε και λύγισα λίγες ώρες πρίν φέρω στον κόσμο τον μικρούλη μου.

Είναι 11:50 μόλις ξύπνησε για ένα γεύμα ο Νικόλας και εγώ εχω τόση εμπνευση μέσα στη νύστα και την αυπνία μου που δεν κρατιέμαι για να γράψω αυτό το ποστ/ημερολόγιο. Ήταν Τετάρτη 06.05 (38 εβδομάδων) ξύπνησα πρωί και ένιωθα γενικά πολύ βάρος , κούραση, και πόνο στη μέση! Την προηγούμενη πήγαμε βόλτα στην θάλασσα για περπάτημα και έμεινα στην μέση της μικρής διαδρομής που κάναμε. Με κτύπησε ενας περίεργος πόνος στην κοιλιά και στην μέση που νόμιζα οτι θα γεννούσα εκεί! Τελικά ήταν προπομπός του τι θα ερχόταν την επόμενη μέρα! Έλεγα σε όλους οτι σ´αυτη την εγκυμοσύνη θα γεννήσω πιο νωρίς το ένιωθα! Τετάρτη πρωί λοιπόν… με έντονους πόνους στη μέση… ο Νεκτάριος επέμενε να πάρουμε τον γιατρό, εγώ του έλεγα λίγο ακόμα είμαι εντάξει, θα τελειώσω τα σχέδια μου με την Αριάδνη και μετα! Τελικά πήρε τον γιατρό… του είπε «ετοιμάστε τα πράγματα σας κ σας περιμένω»! Μου είπε «φευγουμε παμε κλινική»! ΔΥΣΚΟΛΗ ΑΠΟΦΑΣΗ! Να σηκωθώ απο την Αριάδνη και τα σχέδια μας και να φύγω για 3 μέρες, μπορεί να ήταν κ πιο πολλές δεν ήξερα… την είχαμε προετοιμάσει, της λέγαμε πολλές μέρες πριν οτι θα λείψουμε για 3 μέρες να παμε στο γιατρό που θα με βοηθούσε να βγεί ο αδερφούλης απο την κοιλιά!

Ήρθε η ώρα λοιπόν! Για μένα η πιο δύσκολη! Της είπαμε πρέπει να φυγουμε σε λίγο… κάναμε μια τεράστια αγκαλιά… δεν την άφηνα απ´τα χέρια μου ήθελα να ρουφήξω την μυρωδιά της, την θετική αύρα της την αθωότητα της, την αγάπη της και την ανασφάλεια που ένιωθε! Φτάσαμε στο ιατρείο λοιπόν! Ο γιατρός μετα απο εξέταση μας ειπε… “το δωμάτιο σου Κωνσταντίνα μου είναι έτοιμο κατεβάστε τα πραγματα απο το αυτοκίνητο και μέχρι το βραδυ θα γεννήσουμε”! Με τόση σιγουρια!

Έφτασε η μέρα λοιπόν! Νόμιζα οτι δεν θα ένιωθα τοση ανυπομονησία και άγχος αυτη τη φορά! Όλα πιο μεγάλα όμως και πιο δύσκολα μετα απ όσα περάσαμε με την καραντίνα! Τοκετός μόνο με τον σύζυγο και κάτω υπο προυποθέσεις! Κάναμε και οι δυο το τεστ κορονοιού 5 μέρες πρίν γι αυτό και επετράπηκε στον Νεκτάριο η εισοδος στην κλινική! Ούτε γονείς, ουτε αδέρφια κανείς εκεί! Θυμαμαι στην Αριάδνη 15 άτομα περίμεναν έξω απο την αίθουσα τοκετού και αυτό ήταν υπέροχο!

Η σκέψη μου όμως πάντα στην Αριάδνη κάθε λεπτό, μήπως επρεπε να καθυστερήσω λιγο ακόμα στο σπιτι μαζι της, δεν θα γνωρίσει αμέσως τον αδερφούλη της, δεν θα είναι μαζί μου στο δωμάτιο… και άλλες πολλές! Περνούσαν οι ώρες με ελαφρύ πόνο στη μέση κ πολύ καλή διαθεση! Έκανα τις ασκήσεις που μου είπε η Ελίνα μια γλυκιά νοσοκόμα η οποία μου εξήγησε όλες τις αναπνόες τοκετού αλλα και ασκήσεις για να βοηθήσουμε τον μικρούλη να κατεβεί πιο χαμηλά!!! Δεν περνούσε η ώρα! Μέχρι που λιγο μετά το μεσημερι με εξέτασε και παλι ο γιατρός μου κ εκεί έσπασαν και τα νερά! Απο εκείνη την ώρα και μετα οι πονοι άρχισαν να εμφανίζονται όλο και πιο συχνοι ολο και πιο έντονοι!

Εκείνη την ώρα εμφανίστηκε η Αριάδνη με τους γονείς μου έξω απο την κλινική και μου φώναξε απο το παράθυρο/μπαλκόνι ( δεν μπορούσε κανεις να εισέλθει στην κλινική )! «Μου φώναξε μάμα μου είσαι καλά;;; Πάω βολτα για παγωτό με τον παππού και τη γιαγιά και ηρθα να σε δώ…να σου πω να εισαι δυνατή και να σου αφήσω την χελωνίτσα μου να σε προσέχει να μην πονάς και να σου κανει παρέα»… ΑΥΤΟ ΗΤΑΝ……… η πιο δυνατή στιγμή της ημέρας, εκεί λύγισα , πλάνταξα, ελιωσα, και ενιωσα πόσο πολύ θελω να γεννήσω, να πάρω τον μικρό και να γυρίσουμε πισω στην Αριάδνη!

Τρείς ωρες μετα λοιπόν με αρκετούς πονους μπήκα σιγά σιγά στο δωμάτιο τοκετού… 11.00 ακριβώς ακούσαμε το πρώτο κλάμα του 2ου θαύματος μου! Ο μικρός Νίκος γεννήθηκε 2.960 και αμέσως μόλις βγήκε κοιμηθηκε στην αγκαλιά μου… ασύλληπτες στιγμές… Μια μέρα γεμάτη θαύματα, αγάπη, ευγνομωσύνη, δύναμη, θέληση, πίστη! Ένας γιατρός τρομερά ψυχραιμος και γλυκός που χωρις αυτον καμιά γεννα δεν θα ήταν ίδια. Με εκανε για 2η φορα να αφεθώ με τόση εμπιστοσύνη στα χέρια του! Με τις μαίες που ήταν τοσο βοηθητικές με θετική διάθεση πάντα και η παρέα μου 3 μέρες!
Με ενα σύντροφο που ήξερε την κάθε στιγμή πως να βοηθήσει, πρακτικά και ψυχολογικά… με μια χελωνίτσα να μου δινει την δύναμη της κόρης μου… μια μέρα αλλιώτικη, περίεργη, γεμάτη εναλλαγές συναισθημάτων, ευλογία και πάνω απ όλα αγάπη και το θάυμα της ζωής και της φύσης… 06.05.20 λοιπόν… Μια μέρα που μου άλλαξε την ζωή για πάντα… αλλη μια μέρα που δεν θα ξεχάσω!